Senet.az Portuqaliya ədəbiyyatının simvolizm nəhənglərindən biri Kamilo Pessanyanın (Camilo Pessanha) “Su saatı” (1920) adlı kitabından iki şeiri təqdim edir.
Qışda vaxtsız açan yabanı güllər…
Qışda vaxtsız açan yabanı güllər
Tökür ləçəyini yel qanadında.
Əzizim, qəlbimi ram edən sədan
De, susur nə üçün, nədir bu kədər?..
Dağılır səmanın boş qəsrləri!
Hayana gedirik əl-ələ, dalğın?
Gözlərimi süzən saf baxışların
Necə də məyusdur, necə də qəmli…
Ləçəklər aramla bəzəyir yeri,
Buz ilə örtülü ağ təpələri.
Narın qar ələnir üzərimizə…
Ləçəklər yaşmayır, bax, simanı da!
Axı kim dayanıb bu asimanda,
Ələyir onları tellərimizə?..
Fonoqraf
Aktyor ölsə də, davam eyləyir
Güldürməyə, lakin məyuscasına.
Qəhqəhəylə birgə dolur salona
Sanki bir məzarın tozanaq iyi…
Səslənir qəfildən ləng barkarola,
Canlanır zanbaqlı bir çay qırağı.
Bataqlıqda bitən çiçək sayağı
Üzür xəyallarım, can atır ora…
Səslənir şeypurun zil çığırtısı,
Çalınır ucadan şən çağırtısı.
Duyulur nərgizin turşməzə ətri…
Musiqi dayanır, bu ahəngləri
Zərif şeh pərdəsi yavaşca örtür;
Bənövşə qoxulu bahar səhəri…
Tərcümə: Firudin Həmidli
