Aygün TƏHMƏZ
(ixtisarla)
Kim deyir ki, həyatı
sıfırdan başlamışam?
Bəlkə də bundan qabaq
yüz ömür yaşamışam?!
Doğuldum ədədlərlə,
yaşım oldu öncə bir.
Yaş üstə yaş gəldikcə
ədədlər artdı bir-bir.
Ədədlər çəkdi məni —
çəkdikcə yüküm artdı.
Mən irəli getdikcə
səhvlərim geri dartdı.
Həvəsim tükənmədi…
Anladım ki, deyəsən,
Ədədlər aləminin
qonağı deyiləm mən.
Çox ədədlər saydım, çox…
Cəhd edərək topladım
Hərdən də çıx-daş edib,
bir nəticə almadım.
Ədədləri vuranda
həyat da məni vurdu.
Qüvvətlər yüksəldikcə
xəyallar geri durdu.
Nə çox ədədlər ki var,
kökdən ala bilmişəm.
Bəzən də kökə salıb,
özüm kökdən düşmüşəm.
Ədədli pəncərəmdən
boylananda dünənə.
Dünənləri unudub
söykənirəm bu günə.
Özümü “mənfi” bilib
çox gözümdən düşmüşəm
Mənə baxan gözlərdə
“müsbət”imi görmüşəm
Yarımçıq arzularla
kəsrə döndü həyatım.
Surət —bu mən özüməm,
məxrəc — sonsuz xəyalım.
Gözüm yaşla dolanda
silsiləyə döndü yaş.
Ağlım “ağılam” deyib,
ürəyə əymədi baş.
Bir azca ürəklənib
limitə yaxınlaşdım.
Çox düşünüb dururam-
yoxsa hədləri aşdım.
Həyat nərdivanını
gah qalxdım, gah da endim.
Bax belə qalxıb-düşüb
funksiyaya çevrildim.
Yaşayaraq öyrəndim
100% olmur həyat.
Tanrının hikməti çox:
bir az sev, bir az yarat.
*
Ədədlər aləmində
çoxdan azıb qalmışam.
Özümü bu aləmin
şahzadəsi sanmışam.
Kim deyir ki, həyatı
sıfırdan başlamışam?
Zaman keçib mən isə
sıfırda dayanmışam.
P.S. Bəzən həyatı sıfırdan başlamaq lazım gəlir. Deməli, həyat qarşımızdadır.
